Τα τελευταία χρόνια της κρίση όλο και περισσότεροι νέοι προσπαθούν να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο και επιλέγουν να φύγουν από την χώρα αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης σε κάποια χώρα του εξωτερικού.

Οι καλύτερες συνθήκες στον εργασιακό τομέα αλλά και η ποιότητα στο βιοτικό επίπεδο είναι η αιτία που ένας πολύ μεγάλος αριθμός νέων και κυρίως πτυχιούχων μεταναστεύουν σε κάποια άλλη χώρα. Τα τελευταία χρόνια υπολογίζεται ότι περίπου μισό εκατομμύριο Έλληνες πτυχιούχοι που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία έχουν συμμετάσχει ενεργά στο εργατικό δυναμικό χωρών του εξωτερικού.

Όλοι φεύγουν με την προϋπόθεση ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουν όμως πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο;

Εκτός από το γεγονός ότι η χώρα μας «χάνει» όλους αυτούς τους νέους που έχουν λάβει την Ελληνική παιδεία, αντιμετωπίζει μια μεγάλη πρόκληση στο να ανταπεξέλθει και να καλύψει τις ανάγκες στον εργασιακό τομέα για όλους όσους συνεχίζουν να κατοικούν σε αυτήν.

Ο πληθυσμός των νέων μειώνετε και ο πληθυσμός των μεγαλύτερων σε ηλικία όλο και αυξάνετε. Οι νέοι πρέπει να παράγουν έργο για να καλύψουν όχι μόνο τις ανάγκες τους αλλά και τις ανάγκες των μεγαλύτερων μέσο των εισφορών στο κράτος που καλούνται να πληρώσουν.

Όλα αυτά ενώ η κρίση γίνετε πιο βαθιά, ο πληθωρισμός αυξάνετε και οι μισθοί δεν επαρκούν στο να καλυφθούν οι παραπάνω ανάγκες.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι τους τους καλοκαιρινούς μήνες δεν επαρκή το προσωπικό στο να καλυφθούν οι ανάγκες του τουρισμού. Επίσης μείζον ζήτημα είναι η κάλυψη των αγροτικών αναγκών καθώς δεν βρίσκει κάποιος εύκολα εργάτες γης.

 Τα κρατικά προγράμματα και τα ΕΣΠΑ προσπαθούν μέχρι στιγμής μάταια να αλλάξουν το σκηνικό αυτό καθώς απ’ ότι φαίνεται το όνειρο των περισσότερων πτυχιούχων είναι να καταφέρουν να φύγουν από τη χώρα.

Θα αλλάξει άραγε ποτέ αυτό ;  Πότε θα ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο στον εργασιακό τομέα στην χώρα μας;  Θα επιστρέψουν άραγε ποτέ όλοι όσο έχουν φύγει;